Wilczerka

Książkę wygrałam na stronie fanpage wydawnictwa Poradnia K. Gdy tylko przyszła odłożyłam ją, ale wieczorem stwierdziłam, że przeczytam... I tak wsiąkłam na cały wieczór i troszkę nocy - z książką robiłam herbatę, karmiłam koty...

Przepadłam w tej krainie śniegu, wilków i baśni... Wciągnęłam się od pierwszej strony i powiem szczerze, że nawet nie zwróciłam uwagi na ilustracje - dość pobieżnie. Treść tak pełna akcji - i bardzo dobrze! - nie dawała się ani na chwilę odłożyć.

Dawno nie wciągnęła mnie tak książka, którą chętnie nazwałabym baśnią. Mój ośmiolatek niekoniecznie by ją docenił, a dla mnie to była wspaniała przygoda wtopić się w klimat "Wilczerki".

Nie wiem, jak młodzież, ale ja jako osoba z trójką z przodu dwucyfrowej liczby lat - jestem oczarowana. Jest to doskonała wzruszająca historia na zimny wieczór pod kocem, kotami mruczącymi w nogach oraz kubkiem ciepłej herbaty.

Ktoś mógłby powiedzieć, że nieco naiwna, ale... Czy nie od tego są baśnie? By zło przegrywało, a dobro wygrywała? By popłakać się nad losem bohaterów? I uśmiechnąć pod nosem, gdy wydarzy się coś humorystycznego?

Mimo, że jestem kociarą to wilki lubię - dlatego też klimat tej książki bardzo mi się spodobał. Zima, śnieg, Rosja, wilki o różnych odcieniach sierści, miłość do zwierząt, a także ból, odwaga i zdecydowanie walczyć o to, co słuszne.

W obliczu baśni, które każdy z nas zna, uważam, że "Wilczerka" powinna stać na półce obok Braci Grimm. Jeśli ktoś zdecydowałby się na ekranizację tej książki - z rozmachem na miarę "Złotego Kompasu" czy "Mrocznych Materii" na pewno byłby to hit.

Polecam koniecznie, jeśli lubicie baśnie!

Drevni Kocurek